قَرِيب: نزدیک از اسماء حسنى است. قريب و نزديك بودن خدا معنوى است نه زمانى و مكانى، مثل محيط بودن خدا بهر چيز إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مُحِيطٌ. لازمۀ محيط بودن نزديك بودن بهر چيز است، صدوق رحمه اللّه در توحيد قريب را جواب دهنده معنى كرده و جملۀ «أُجِيبُ دَعْوَةَ اَلدّٰاعِ» را مؤيّد قرار داده و نيز عالم بوساوس قلوب گفته بقرينۀ وَ لَقَدْ خَلَقْنَا اَلْإِنْسٰانَ وَ نَعْلَمُ مٰا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ اَلْوَرِيدِ ق: 16. ولى آنچه قبلا گفته شد بنظر نگارنده بهتر ميرسد.قاموس قرآن ، جلد5 ، صفحه294
قرب: نزديكى. و آن بتصريح راغب چند قسم است: 1 - قرب مكانى 2 - قرب زمانى. 3 - قرب نسبى. 4 - قرب مقام و منزلت 5- قرب رعایتی.قاموس قرآن ، جلد5 ، صفحه293
القريب: نقيض البعيد، يقال للمذكر و المؤنث، و الواحد و الجميع.شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم ، جلد8 ، صفحه5439
القُرْب: نقيض البُعد. قَرُب قُرْبا، و قُربانا، فهو قَريب.المحکم و المحیط الأعظم ، جلد6 ، صفحه388
القُرْب: نقيض البُعد. قَرُب قُرْبا، و قُربانا، فهو قَريب . و الواحد، و الاثنان، و الجميع فى ذلك سواء.المحکم و المحیط الأعظم ، جلد6 ، صفحه388
قُرْب و بُعْد - يعنى نزديكى و دورى، نقطه مقابل هم هستند، مى‌گويند: قَرُبَتْ منه أَقْرُبُ قَرَّبْتُهُ أُقَرِّبُهُ قُرْباً و قُرْبَاناً: [نزديكش شدم و نزديك مى‌شوم و او را به خود نزديك كردم او را نزديك مى‌كنم] كه در موارد زير به‌كارمى‌رود: 2 - در نزديكى زمانى. 3 - در نسبت داشتن و خويشاوندى. 4 - در معنى بهره‌مندى. 5 - در پاس و حرمت داشتن از سوى خدا. 6 - در معنى قدرت.ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن ، جلد3 ، صفحه158
القُرْبُ نقيضُ البُعْدِ. قَرُبَ الشيءُ، بالضم، يَقْرُبُ قُرْباً و قُرْباناً و قِرْباناً أَي دَنا، فهو قريبٌ، الواحد و الاثنان و الجميع في ذلك سواء.لسان العرب ، جلد1 ، صفحه662
اَلْقُرْبُ و البعد يتقابلان. يقال: قَرُبْتُ منه أَقْرُبُ، و قَرَّبْتُهُ أُقَرِّبُهُ قُرْباً و قُرْبَاناً، و يستعمل ذلك في المكان، و في الزمان، و في النّسبة، و في الحظوة، و الرّعاية، و القدرة.مفردات ألفاظ القرآن ، جلد1 ، صفحه663