تبّع

«تُبّع»، جمعى از حاكمان و زمامداران بوده اند و به اين سبب نامگذارى شده كه برخى از آنان از ديگرى در امر حكومت و سياست پيروى مى كرده اند.[1] «تبابعة»، نام پادشاهان يمن و «تبّع» لقب شاه آن بوده، همانند خاقان كه لقب پادشاه تركان و قيصر كه لقب شاه روميان بوده است.[2] قوم تبّع، مردمى بت پرست بودند.[3]

منبع: فرهنگ قرآن، ج 23، ص489

[1] . مفردات، ص 163،« تبع»

[2] . مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 100

[3] . آيت الله هاشمى رفسنجانى و برخى از محققان مركز فرهنگ ومعارف قرآن، فرهنگ قرآن، 33جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: اول، 1384.