ميخ ها

دُسُر (بر وزن عُنُق)، جمع دِسار به معنى مِسمار(میخ) است؛ ميخ هايى كه با آن تخته هاى كشتى را به يكديگر مى كوبند.

اين كلمه تنها يكبار در قرآن آمده است: «وَ حَمَلْناهُ عَلى ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ»[1] از اين كه خداوند، از كشتى نوح با عنوان «ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ» ياد كرده است (به جاى «سفينه»)، استفاده مى شود كه مشتى تخته و ميخ- كه به شكل ابتدايى كنار هم قرار گرفته اند- در صورتى كه خداوند بخواهد، وسيله نجات بندگان او از بحرانى ترين شرايط مى شود.

منابع:

ترجمه الميزان، ج 19، ص111 ؛ با اندکی تصرف

قاموس قرآن، ج 2، ص343 ؛ با اندکی تصرف

تفسير راهنما، ج 18، ص177

[1] . «و او را بر مركبى از الواح و ميخهايى ساخته شده سوار كرديم.» قمر/13