انصار

واژه «انصار» از واژه ها و اصطلاحات مشهور تاريخ صدر اسلام است و در قرآن و بسيارى از متون روايى، تاريخى و تفسيرى بكار رفته است.

اين واژه جمع كلمه ناصر و برگرفته از ريشه «ن- ص- ر» است كه به مفهوم كمك كردن، يارى رسانيدن و دستگيرى كردن است.[1] آنچه مفهوم اين واژه را از مفهوم «اعوان» متمايز مى سازد آن است كه عون براى هر كمكى به كار مى رود[2] ؛ امّا نصر كمك به فرد يا گروهى است كه در رويارويى يا دشمنى با فرد يا گروهى قرار گرفته است، ازاين رو چنانچه در جنگ گروهى به يكى از طرفين نزاع بپيوندند آنان را نصرت داده اند.[3]

در اینجا منظور از «انصار»، ياران يثربى پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است.

منبع: دائرة المعارف قرآن كريم، ج 4، ص525

[1] . ترتيب العين، ص 808؛ مقاييس اللغه، ج 5، ص 435؛ لسان العرب، ج 14، ص 160؛« نصر»

[2] . ترتيب العين، ص 591،« عون»

[3] . الفروق اللغويه، ص 540