سال

عام : سال. فَأَماتَهُ اللَّهُ مِائَةَ عامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ بقره: 259. خدا او را صد سال بميراند سپس بر انگيختش.

راغب گفته: عام مثل سنه است ليكن سنه بيشتر در سال مشقّت و قحطى گفته ميشود لذا بقحطى سنه گويند و بسال فراوانى و آسايش اطلاق نشود رجوع شود به «سنة».

استعمال قرآن مؤيّد قول راغب است كه فرموده: ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذلِكَ عامٌ فِيهِ يُغاثُ النَّاسُ » (يوسف:49) كه به سال باران و فراوانى «عام» اطلاق شده و مثل «فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عاماً» (عنكبوت: 14) چون آن پنجاه سال زمان مشقّت نبوده بلفظ عام استثنا شده است بر خلاف أَلْفَ سَنَةٍ.

در آيه «فَلا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرامَ بَعْدَ عامِهِمْ هذا» (توبه: 28). ظاهرا اعتبار فوق ملحوظ است زيرا سال اجازه براى مشركان سال خوشى بود ولى در آياتى نظير «يُفْتَنُونَ فِي كُلِ عامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ» (توبه: 126) ظاهرا وجه فوق ملحوظ نشده است.

منبع: قاموس قرآن، ج 5، ص: 70