گوش

گوش، عضو حسّ سامعه است و درك اصوات خارجى را مى نمايد.[1] در عربی «أُذُن» گفته می شود، جمع آن آذان و تصغیر آن أُذَینة است. به اشخاصى كه زياد به حرف مردم گوش مى دهند، و به اصطلاح «گوشى» هستند نيز اين كلمه اطلاق مى شود. و از آنجا که نبی مکرم اسلام از باب رحمت و لطف خود به سخنان مخالفان گوش می داد آنان او را «أذُن» توصیف می کردند. «وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ».[2]

منابع:

تفسير نمونه، ج 8، ص15

فرهنگ قرآن، ج 25، ص88

لسان العرب، ج 13، ص11

[1]( 2). فرهنگ فارسى، ج 3، ص 3448،« گوش»

[2]توبه: آیه61