دهان

فم: دهان. همچنين است فوه . «إِلَّا كَباسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْماءِ لِيَبْلُغَ فاهُ » (رعد: 14). مگر مانند كسيكه دو دستش را بسوى آب باز كرده تا بدهانش برسد. فَم در اصل فُوْه بوده است (فوه از اسماء سته(اسمهای ششگانه) است که رفع آن به واو، نصب آن به الف و جر آن به یاء است). در قرآن کریم کلمه «فوه» یکبار و کلمه «افواه» دوازده بار ذکر شده است. جمع آن افواه است «وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِكُمْ ما لَيْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ » (نور: 15).

منبع: قاموس قرآن، ج 5، ص: 213 (با تصرف)