وَدّ

وَدّ، نام بتى از بتهاى قوم نوح بوده است كه آن را مى پرستيدند؛ ((وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَ لا تَذَرُنَ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسْراً)) نوح: 23. ودّ بفتح اوّل چنانكه از آيه معلوم ميشود نام بتى است ظهور آيه در آنست كه اسماء پنجگانه نام اصنام قوم نوح عليه السّلام بوده و ربطى به اصنام جاهليّت ندارند. راغب گويد: ودّ نام بتى است و علّت اين تسميه آنست كه او را دوست ميداشتند و يا معتقد بودند كه ميان او و خدا دوستى هست. نگارنده گويد: اين در صورتى است كه «ودّ» عربى بوده باشد.

ابن كلبى در كتاب الاصنام نقل ميكند كه: بتى در جاهليّت بنام ودّ در دومة الجندل بوده و پس از انتشار اسلام بدستور رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله منهدم شده[1] . نگارنده گويد: اين صنم آن نيست كه در قرآن ذكر شده است و از اينكه بعضى از عربها نام فرزند خويش را عبد ودّ ميگذاشتند معلوم ميشود صنمى بنام ودّ داشته اند.

منبع: قاموس قرآن، ج 7، ص: 193

[1] .(الاصنام ص 55 و 56)