عُوف بن مالك

عوف بن مالك بن ابى عوف الاشجعى، از صحابه پيامبر و از همراهان آن حضرت در غزوه خيبر و پرچمدار قبيله «اشْجع» در فتح مكّه بود.[1] برخى مفسّران، آيه 14 سوره تغابن را در مورد ممانعت همسر و فرزندانش از شركت وى در جهاد دانسته اند و آيه ضمن بيان دشمنى برخى همسران و فرزندان، مؤمنان را از پيروى آنان برحذر داشت.[2] نيز مفسّران، آيات 2 و 3 سوره طلاق را درباره اسارت فرزندش و شكايت عوف از گرفتارى و ابراز نياز خود نزد پيامبر صلى الله عليه و آله دانسته اند كه پس از دلدارى پيامبر صلى الله عليه و آله به گشايش امر وى، آيات مزبور نازل شد.[3]

منبع: فرهنگ قرآن، ج 21، ص284

[1]. الاستيعاب، ج 3، ص 297؛ اسدالغابه، ج 4، ص 300

[2] . جامع البيان، ج 14، جزء 28، ص 159؛ الكشاف، ج 4، ص 550

[3] . جامع البيان، ج 12، جزء 28، ص 177؛ الكشاف، ج 4، ص 556