عَتّاب بن اسيد

عتّاب بن اسيد از قريش، تيره بنى اميّه و از مشركان مكّه بود. وى پس از فتح مكّه مسلمان گشت و عامل پيامبر صلى الله عليه و آله در اين شهر شد. [1] برخى مفسّران، آيه 13 سوره حجرات را درباره وى دانسته اند كه پس از فتح مكّه و اذان گفتن بلال بر بام كعبه، با استهزا گفت: خدا را شكر كه اسيد [پدرش ] مُرد و بلال را نديد. با نزول آيه، تمايزهاى سياهى و سفيدى و فقر و غنا از نظر اسلام محكوم شد و كرامت انسان به تقواى وى دانسته شد.[2] نيز مقصود از «سلطاناً نصيراً» در آيه 80 سوره اسراء وى دانسته شده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله وى را عامل خويش در مكّه گماشت.[3]

منبع: فرهنگ قرآن، ج20، ص102

[1]الاستيعاب، ج 3، ص 143؛ اسدالغابه، ج 3، ص 549.

[2]مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 203؛ اسباب النّزول، واحدى، ص 335.

[3]روض الجنان، ج 12، ص 276؛ الكشاف، ج 2، ص 688.