قوم تبّع

«تُبّع»، جمعى از حاكمان و زمامداران بوده اند و به اين سبب نامگذارى شده كه برخى از آنان از ديگرى در امر حكومت و سياست پيروى مى كرده اند.[1] «تبابعة»، نام پادشاهان يمن و «تبّع» لقب شاه آن بوده، همانند خاقان كه لقب پادشاه تركان و قيصر كه لقب شاه روميان بوده است.[2] قوم تبّع، مردمى بت پرست بودند و از امكانات بالاى مادّى برخوردار بودند.

در دو جای قرآن کریم به این قوم اشاره شده است؛ «أَ هُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ أَهْلَكْناهُمْ إِنَّهُمْ كانُوا مُجْرِمِينَ»[3] و «وَ أَصْحابُ الْأَيْكَةِ وَ قَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ»[4]

منبع: فرهنگ قرآن، ج 23، ص489 ؛ با تصرف

[1]. مفردات، ص 163،« تبع»

[2] . مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 100

[3]دخان: آیه37

[4]ق: آیه14