حَسّان بن ثابت

حَسّان بن ثابت بن منذر، از انصار قبيله خزرج بود.[1] وى شاعر رسول خدا صلى الله عليه و آله [2] و از معمّرين بود[3] كه با داشتن موضع عثمانى[4] از بيعت با على عليه السلام سر باز زد.[5] برخى مفسّران، مقصود از «الَّذِينَ آمَنُوا» در آیه «إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»[6] را شاعران مؤمنى چون حَسان دانسته اند.[7] ذيل آيه 11 سوره نور نيز هنگام سخن از ماجراى افك، از وى با صفت تهمت زنندگان ياد شده است.[8]

منبع: فرهنگ قرآن ج10، ص554

[1]النسب، ص 277.

[2]الاستيعاب، ج 1، ص 400؛ اسدالغابه، ج 2، ص 6-/ 7.

[3]الاستيعاب، ج 1، ص 400؛ اسدالغابه، ج 2، ص 6-/ 7.

[4]الغارات، ج 1، ص 221؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 694.

[5]تاريخ طبرى، ج 2، ص 698.

[6]شعراء :آیه227

[7]جامع البيان، ج 11، جزء 19، ص 157-/ 159؛ مجمع البيان، ج 7-/ 8، ص 326.

[8]جامع البيان، ج 10، جزء 18، ص 114-/ 126؛ مجمع البيان، ج 7-/ 8، ص 206.