زبان

لِسان، به دو معنا است؛ الف) عضوی از بدن، ب) زبان تکلم و سخن گفتن؛ مثل زبان عربی، فارسی، انگلیسی و... . جمع آن ألسِنة و ألسُن می باشد.

مثال برای معنای اول: «وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ»[1] ، «وَ لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ »[2] ، «وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي»[3]

مثال برای معنای دوم: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ»[4] ، «وَ هذا لِسانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ»[5] .

جمع آن در قرآن «ألسِنة » آمده است؛ «يَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ»[6] ، «وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَ أَلْوانِكُمْ»[7]

منابع:

لسان العرب، ج 13، ص386

مصباح المنير، ج 2، ص553

[1]بلد: آیه9

[2]قیامت: آیه16

[3]طه: آیه27

[4]ابراهیم: آیه4

[5]نحل: آیه103

[6]فتح: آیه11

[7]روم: آیه22