جو آسمان

جو، در لغت به معنى «هوا» است (آن چنان كه راغب در مفردات مى گويد) و يا قسمتى از هوا كه از زمين دور است (آن چنان كه در تفسير مجمع البيان و الميزان و آلوسى آمده است) مى باشد.

جَوّ السَّماء، به معنای فضای آسمان است. در قرآن کریم تسخیر پرندگان در فضای آسمان که به اراده وخواست الهی است به عنوان آیتِ هدایتگر مطرح شده است. «أَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّراتٍ فِي جَوِّ السَّماءِ ما يُمْسِكُهُنَّ إِلاَّ اللَّهُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ : آيا به پرندگان كه در فضاى آسمان، رام و مسخّر [فرمان او] هستند، ننگريستيد كه آنها را [از سقوط به زمين ] جز خدا نگه نمى دارد يقيناً در آن [وصفى كه پرندگان دارند] نشانه هايى [بر توحيد، ربوبيّت و قدرت خدا] ست براى گروهى كه ايمان دارند».[1]

و از آنجا كه طبيعت اجسام، جذب شدن به سوى زمين است، حركت پرندگان در بالاى زمين را با عنوان مسخرات (تسخير شده ها) بيان كرده است، يعنى خداوند نيرويى در بال و پر آنها و خاصيتى در هوا قرار داده است كه به آنها اين امكان را مى دهد كه بر خلاف قانون جاذبه به هوا پرواز كنند.

منابع:

تفسير نمونه، ج 11، ص339

الميزان في تفسير القرآن، ج 12، ص312

[1]نحل: آیه79