ستاره

به هر يك از كرات آسمانى كه در شب مى درخشد، ستاره گويند.[1] به ستاره اى كه طلوع كرده باشد، «نجم»[2] و به ستاره اى كه [در آسمان ] پيدا باشد، كوكب گفته مى شود.[3] ستارگان، در دنیا وسيله راهيابى انسان در تاريكي هاى خشکی و دريا بوده؛ «وَ هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُوا بِها فِي ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ ... .»[4] ، «وَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ»[5] و در قیامت مانند سایر اجرام آسمانی، عمرشان به سر آمده و تاریک و بی فروغ می شوند؛ «فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ» [6] ، «وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ»[7] ، «وَ إِذَا الْكَواكِبُ انْتَثَرَتْ»[8] .

منبع: فرهنگ قرآن، ج16، ص46 ؛ با تصرف

[1] . فرهنگ فارسى، ج 2، ص 1830، «ستاره».

[2] . مفردات، ص 791، «نجم».

[3] . همان، ص 695، «كب».

[4]انعام: آیه97

[5]نحل: آیه16

[6] . مرسلات: آیه8. «طمس» به معناى ذهاب و زوال نور است. (مفردات، ص 524، «طمس»؛ مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 629؛ تفسير التحريروالتنوير، ج 14، جزء 29، ص 424)

[7] . تکویر: آیه2

[8] . انفطار: آیه2. «انتثار» به معناى تفرّق يا پاشيده شدن است. (مفردات، ص 790، «نثر»)