عبداللّه بن سلام

عبداللّه بن سلام از احبار يهود بنى قينقاع بود. وى در جاهليّت به نام حصين بود و پس از اسلام، پيامبر (صلى الله عليه و آله) وى را عبداللّه نام نهاد.[1] برخى مفسّران، آيه 113 سوره آل عمران را درباره وى و ديگر يهوديانى دانسته اند كه پس از پذيرش اسلام از صالحان شدند.[2]

نيز مقصود از «من عنده علم الكتاب»[3] در آيه 43 سوره رعد بنا بر قولى وى دانسته شده كه شاهد رسالت پيامبر (صلى الله عليه و آله) بود، گرچه با توجّه به مكّى بودن سوره و اسلام عبداللّه بن سلام در مدينه، اين قول بعيد به نظر مى رسد.[4] همچنين مقصود از «شاهد» در آيه 10 سوره احقاف وى دانسته شده كه شاهد حقّانيّت قرآن بود.[5]

منبع: فرهنگ قرآن، ج20، ص52

[1]الاستيعاب، ج 3، ص 53؛ اسدالغابه، ج 3، ص 265.

[2]جامع البيان، ج 3، جزء 4، ص 71؛ روح المعانى، ج 3، جزء 4، ص 52.

[3]رعد: آیه43

[4]مجمع البيان، ج 5-/ 6، ص 462؛ تفسير التحريروالتنوير، ج 13، جزء 13، ص 178.

[5]الكشاف، ج 4، ص 299؛ مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 126.