كوه

هر يك از برآمدگي ها و مرتفعات سطح زمين را كه از خاك و سنگ فراوان و كاني هاى مختلف تشكيل شده و نسبت به زمينهاى اطراف، بسيار بلند باشد، «كوه» گويند.[1] عربی آن «جبل» است.

در قرآن کریم از کوهها تعبیر به «أعلام»(جمع عَلَم) نیز شده اشت؛ «عَلَم» یعنى علامت و اثرى كه از چيزى خبر مى دهد؛ مانند علم الطريق (نشانه هاى راه) و علم الجيش (پرچم لشكر) و مانند آن، و اگر به كوه علم گفته مى شود به خاطر اين است كه از دور نمايان است و گاه بر فراز آن آتشى مى افروختند تا نشانه اى براى رهگذران باشد، ولى بود و نبود آتش در اين نامگذارى تاثيرى ندارد.

منابع:

تفسير نمونه، ج 20، ص450

فرهنگ قرآن، ج 24، ص402

[1] . فرهنگ فارسى، ج 3، ص 3136.