اژدها

ثعبان: اژدها.

در عربی به اژدها «ثُعبَان» گویند؛ «فَأَلْقى عَصاهُ فَإِذا هِيَ ثُعْبانٌ مُبِينٌ؛ پس عصاى خويش را بيفكند و در دم اژدهائى آشكار شد».[1]

در اقرب الموارد آمدهاست: ثعبان نوعى از مارهاى طويل است و بر نر و ماده هر دو اطلاق مي شود.

گويا براى سرعت خزيدن اژدها، به آن ثعبان گفته اند؛ زيرا «ثعب» به معنى جارى كردن آب و خون است، در نهايه آمده: «يَجِي ءُ الشَّهِيدُ يَوْمَ الْقِيمَةِ وَ جُرْحُهُ يَثْعَبُ دَماً: شهيد روز قيامت در حالي كه زخمش خون مي ريزد، مي آيد.»

اين كلمه تنها دو بار در قرآن مجيد و آن هم درباره عصاى حضرت موسى(علیه السلام) -كه به اژدها مبدّل مي گرديد- آمده است؛ يكى آيه فوق و ديگرى آيه 32 سوره شعراء.[2]

منبع: قاموس قرآن، ج 1، ص305 ؛ با اندکی تصرف

[1] . اعراف/107

[2]قرشى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371 ه.ش.