درخت انگور

در عربی از درخت انگور و تاك مو تعبیر به «الکَرم»(به فتح کاف و سکون راء) می شود و به یک تاک نیز «الکرمة» گویند؛ یعنی در اینجا تای آخر کلمه تای وحدت است.

در برخی روایات، شجره ممنوعه حضرت آدم علیه السلام، درخت انگور دانسته شده و در برخی درخت انجیر و در بعضی هم گندم و مانند آن ولی مطابق روایتی از حضرت امام رضا علیه السلام همه اینها با هم بوده است؛ چون آنجا خارج از عالم ماده بوده و محدودیتهایی مثل محدودیتهای دنیوی را ندارد.[1]

منابع:

عيون أخبار الرضا عليه السلام[2] ، ج 1، ص306

مصباح المنير، ج2، ص531

[1] . «قُلْتُ لِلرِّضَا ع يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَخْبِرْنِي عَنِ الشَّجَرَةِ الَّتِي أَكَلَ مِنْهَا آدَمُ وَ حَوَّاءُ مَا كَانَتْ فَقَدِ اخْتَلَفَ النَّاسُ فِيهَا فَمِنْهُمْ مَنْ يَرْوِي أَنَّهَا الْحِنْطَةُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَرْوِي أَنَّهَا الْعِنَبُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَرْوِي أَنَّهَا شَجَرَةُ الْحَسَدِ فَقَالَ ع كُلُّ ذَلِكَ حَقٌّ قُلْتُ فَمَا مَعْنَى هَذِهِ الْوُجُوهِ عَلَى اخْتِلَافِهَا فَقَالَ يَا أَبَا الصَّلْتِ إِنَّ شَجَرَةَ الْجَنَّةِ تَحْمِلُ أَنْوَاعاً فَكَانَتْ شَجَرَةُ الْحِنْطَةِ وَ فِيهَا عِنَبٌ وَ لَيْسَتْ كَشَجَرَةِ الدُّنْيَا ...» (عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج1، ص306)

[2] . ابن بابويه، محمد بن على، عيون أخبار الرضا عليه السلام - تهران، چاپ: اول، 1378ق.