بکّه

بكه در اصل از ماده بكّ (بر وزن فك) به معنى ازدحام و اجتماع است، و اين كه به خانه كعبه، يا زمينى كه خانه كعبه در آن ساخته شده است" بكه" گفته اند به خاطر ازدحام و اجتماع مردم در آنجا است و بعيد نيست كه اين اسم از آغاز روى آن نبوده و پس از رسميت يافتن براى عبادت روى آن گذاشته شده باشد.

در روايتى از امام صادق ع نقل شده كه" مكه" نام مجموع شهر است و" بكه" نام محلى است كه خانه كعبه در آنجا بنا شده است.

بعضى از مفسران نيز احتمال داده اند كه بكه همان مكه بوده باشد كه" م" در آن تبديل به" ب" شده است نظير" لازم" و" لازب" كه هر دو در لغت عرب به- يك معنى است.

براى نامگذارى خانه كعبه و محل آن به" بكه" وجه ديگرى نيز گفته اند و آن اين كه ماده مزبور به معنى از بين بردن نخوت و غرور آمده است، و چون در اين مركز بزرگ، همه تبعيضات برچيده مى شود و گردنكشان و مغروران همانند مردم عادى بايد به نيايش برخيزند و غرور آنها به اين وسيله درهم شكسته ميشود به آن بكه گفته شده.[1]

در آیه 96 سوره آل عمران از بکه یاد شده است: «ان اول بیت وضع للناس للذی ببکة مبارکا»

منبع:

تفسير نمونه، ج 3، ص 12

[1]تفسير نمونه، ج 3، ص 12