سعد بن عباده

سعد بن عباده، از بزرگان انصار، از قبيله خزرج و از صحابه برجسته رسول خدا صلى الله عليه و آله، بدرى و پرچم دار انصار در غزوات و از كسانى است كه از بيعت با ابوبكر خوددارى ورزيد و در سفر به شام درگذشت.[1]

در پى اهانت يهود به ساحت مقدس رسول خدا صلى الله عليه و آله [با استعمال واژه «راعنا» كه در زبان ايشان بر خلاف مسلمانان، معناى قبيح و زشتى داشت ] و عكس العمل سعد بن عباده در برابر يهود، آيه 104 بقره نازل شد و طى آن خداوند، ضرورت پرهيز از گفتارى را كه دستاويز دشمنان قرار گيرد، يادآورى مى كرد.[2] نيز ذيل آيه 19 مائده آمده است كه سعد بن عباده و تنى چند از انصار در خطاب به يهود گفتند: چرا شما كه خود نشانه هاى پيامبر صلى الله عليه و آله را به ما بازگو مى كرديد از پذيرفتن دعوت آن حضرت سر باز مى زنيد؟ با نزول اين آيه، گفته اين دسته از مسلمانان، تأييد شد.[3]

منبع:

فرهنگ قرآن، ج 16، ص 219

[1]. الطبقات، ج 3، ص 460-/ 464؛ الاستيعاب، ج 2، ص 161-/ 164؛ اسدالغابه، ج 2، ص 441-/ 443؛ الاصابه، ج 2، ص 55-/ 56.

[2]. اسباب النزول، واحدى، ص 35؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 2، ص 40.

[3]. جامع البيان، ج 4، جزء 6، ص 227؛ البحرالمحيط، ج 4، ص 213.