بحیره

مشرکان جاهلی بحيره را به حيوانى مى گفتند كه پنج بار زائيده بود و پنجمين آنها ماده و به روايتى نر بود، گوش چنين حيوانى را شكاف وسيعى مى دادند، و آن را به حال خود آزاد مى گذاشتند و از كشتن آن صرف نظر مى كردند.

"بحيره" از ماده "بحر" به معنى وسعت و گسترش است، و اينكه عرب دريا را بحر مى گويد به خاطر وسعت آن است، و اينكه بحيره را به اين نام مى ناميدند به خاطر شكاف وسيعى بود كه در گوش آن ايجاد مى كردند.

آیه «ما جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَ لا سائِبَةٍ وَ لا وَصِيلَةٍ وَ لا حامٍ » به چهار"بدعت" نابجا كه در ميان عرب جاهلى معمول بود، اشاره دارد؛ آنها بر پاره اى از حيوانات به جهتى از جهات علامت و نامى گذارده و خوردن گوشت آن را ممنوع مى ساختند و يا حتى خوردن شير و چيدن پشم و سوار شدن بر پشت آنها را مجاز نمى شمردند، گاهى اين حيوانات را آزاد مى گذاشتند كه هر راهى مى خواهند بروند و كسى متعرض آنها نمى شد يعنى عملا حيوان را بلا استفاده و بيهوده رها مى ساختند. لذا قرآن مجيد مى گويد: «خداوند هيچيك از اين احكام را به رسميت نمى شناسد؛ نه "بحيره" اى قرار داده و نه "سائبه" و نه "وصيله " و نه "حام"» (ما جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَ لا سائِبَةٍ وَ لا وَصِيلَةٍ وَ لا حامٍ)(مائده:103).

منبع: تفسیر نمونه، ج5، صص102-103