یک(أحد)

اين كلمه در اصل (وحد) با واو است و داراى دو استعمال ميباشد:

يكى آنكه اسم استعمال ميشود در اين صورت بمعنى يكى است مانند:«إذا حضر أحدكم الموت» (بقره: 180 ) و چون در سياق نفى واقع شود افاده عموم ميكند (هیچ یک) مثل: «و ما هم بضارين به من أحد إلا بإذن الله» (بقره: 102) و اكثر استعمال آن در قرآن مجيد در سياق نفى است.

استعمال دوم آنست كه وصف باشد بمعنى يكتا و بى همتا و در اين استعمال فقط بذات بارى تعالى اطلاق ميشود.[1]

منبع:

قاموس قرآن، ج 1، ص 34

[1]قاموس قرآن، ج 1، ص 34