ذو الفقار

«ذوالفقار» شمشیری شگرف است که ابتدا متعلق به رسول اکرم صلی الله علیه و آله بود و آن حضرت در جنگ احد وقتی که شمشیر علی بن ابی طالب علیه السلام در گرماگرم نبرد شکست، آن را به او بخشید و از همان زمان این شمشیر وجهه ای مقدس یافت. در وجه تسمیه این شمشیر گفته اند: پشت آن خارهای پست و بلندی مانند ستون فقرات آدمی داشته است.

علامه مجلسی(ره) از مناقب ابن شهر آشوب نقل می کند که آیه 25 سوره حدید «وَاَنْزَلنا الحَدِید فِیهِ بَأسٌ شَدِید وَمَنافِع لِلناسِ» اشاره به ذوالفقار دارد که از آسمان برای پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شد و ایشان آن را به حضرت علی علیه السلام بخشید. در مورد منشأ ذوالفقار اقوال دیگری هم هست؛ از جمله آن که در جنگ بدر حضرت علی علیه السلام آن را پس از کشتن صاحبش «عاص بن منبه سهمی» به دست آورد، یا جزو هدایای بلقیس به حضرت سلیمان علیه السلام بود، و یا ذوالفقار در روز بدر به دست پیامبر صلی الله علیه و آله رسید وآن را به حضرت علی علیه السلام بخشید. این شمشیر سپس به امام حسن علیه السلام و بعد از او به امام حسین علیه السلام و سرانجام به حضرت مهدی (عج) به ارث رسید.

از حضرت صادق علیه السلام درباره علت نامیده شدن آن به ذوالفقار پرسیدند، حضرت صادق علیه السلام فرمود: زیرا ضربتی با آن به هیچ کس نزد، مگر آن که در دنیا از حیات و در آخرت از بهشت محرومیت یافت.

در کتاب های الارشاد شیخ مفید والأمالی شیخ طوسی با ذکر سند از حضرت صادق علیه السلام آمده است: در روز جنگ احد فرشته ای که نامش رضوان بود، از آسمان ندا در داد که « لا سَیْفَ اِلاَّ ذُوالفَقار وَلا فَتی اِلاَّ عَلی»همین حدیث را «سمعانی» در کتاب فضایل الصحابه، وابن بطّه در کتاب الابانه نقل کرده اند، با این تفاوت که به جای غزوه «احد»، غزوه «بدر» گفته اند.

در روایتی ازامام صادق علیه السلام نقل شده است «و شمشیر آن حضرت هنگام ظهور، همان شمشیر پیامبر «ذوالفقار» است».

منبع مقاله: http://www.hawzah.net