داود علیه السلام

داود عليه السلام، از انبياى بنى اسرائيل است كه داراى كتاب آسمانى به نام زبور و از ذريّه اسحاق عليه السلام فرزند ابراهيم عليه السلام و هم عصر با اشموئيل بوده و از جمله انبيايى است كه داراى حكومت و منصب قضاوت بوده و زبان پرندگان را مى دانسته است.[1]

داود از مهم ترين نمونه هاى مثبت پادشاهى است كه قرآن نه به عنوان واقعه اى تاريخى، بلكه به عنوان نمونه اى موفق در امر فرمانروايى آن روزگار ياد مى كند. قرآن در اشاره اى بسيار گذرا او را از سپاهيان طالوت مى خواند كه كشتن جالوت زمينه ساز پادشاهى او پس از طالوت گرديد: «و قَتَلَ داوودُ جالوتَ وءاتهُ اللَّهُ المُلك ...». (بقره/ 2، 251) قرآن، سلطنت داود را مقتدرانه مى خواند: «واذكُر عَبدَنا داوودَ ذَا الايدِ انَّهُ اوّاب ... و شَدَدنا مُلكَه ...». (ص/ 38، 17، 20) مفسران در تفسير «ذَا الايَد» و «شَدَدنا مُلكَه» از مواردى چون سپاهيان انبوه و نيرومند، ثروت و سلاح فراوان، قدرت زياد جنگاورى، رهبرى داهيانه و عظمت و شكوه به عنوان زمينه هاى اقتدار در پادشاهى داود ياد كرده اند.[2]

منابع:

دائرة المعارف قرآن كريم ، ج 6، ص466

فرهنگ قرآن، ج 13، ص319

[1] . اعلام القرآن، شبسترى، ص 361 و 363

[2] . الكشاف، ج 3، ص 365؛ مجمع البيان، ج 8، ص 349؛ الميزان، ج 17، ص 189- 190