سفیانی

او «عثمان بن عنبسه» از فرزندان «خالد بن یزید بن معاویه است و چون از نسل ابوسفیان است، معروف به «سفیان» است.

او مردی است با چهره ای ترسناک که آبله روست و چشمانی کبود دارد.

از سرزمینی خشک یعنی «بیدا» که سرزمینی بی آب و علف در بین مکه و شام است، خروج می کند.

او سفیانی از فرزندان یزید بن معاویه بن ابوسفیان لعنة الله علیهم است. در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است که فرمود:

«آنگاه که خورشید به مغرب خود نزدیک می شود، کسی از مغرب فریاد می زند: ای مردم، مولای شما در بیابان خشک (بیدا) ظهور کرد و او عثمان بن عنبسه از فرزندان خالد بن یزید بن معاویه بن ابوسفیان است. با او بیعت کنید تا هدایت شوید و با او مخالفت نکنید که گمراه می شوید. پس ملائکه و جن او را تکذیب می کنند. هر آن که در شک و تردید است و هر کافر و منافقی با ندای او گمراه می شود».

شیخ صدوق از ابو منصور البحبی نقل کرده است که می گوید: از امام صادق علیه السلام دربارة اسم سفیانی سؤال کردم. فرمود: «تو را با اسمِ او چه کار؟ هر گاه مناطق پنج گانة شام: دمشق، حمص، فلسطین، اردن و حلب را تصرف کرد، منتظر فرج باشید.» گفتم: آیا 9 ماه این را در تصرف دارد؟ فرمود: «خیر بلکه تصرف او 8 ماه است که یک روز هم بر آن اضافه نمی شود.» و برخی گفته اند بعد از تسلط بر شام، هفت ماه حکمرانی می کند.

بعد از این که سفیانی تسلیم پیشنهاد اطرافیان خود می شود، در مقابل امام مهدی علیه السلام می ایستد و آن حضرت را به مبارزه می خواند. پس امام مهدی علیه السلام او را از جنگ بیم می دهد. اما سفیانی بر جنگ علیه امام علیه السلام پا فشاری می کند. بدین ترتیب بین لشکر سفیانی و لشکر امام علیه السلام جنگی در می گیرد، که پیروز آن مهدی علیه السلام است. حکم رانی سفیانی پایان می یابد و اسیر می شود و امام علیه السلام او را به درک واصل می کند. و این گونه امام علیه السلام بر عراق مسلط می شود.

[قول دیگر دربارة کشته شدن سفیانی] این است که او به شام فرار می کند و امام علیه السلام عده ای از یاران خود را به دنبال او روانه می کند و آنان پس از دستگیری سفیانی او را به قتل می رسانند.

 منبع: http://www.hawzah.net