فرد(وتر)

وتر: فرد. مقابل شفع و زوج «وَ الْفَجْرِ وَ لَيالٍ عَشْرٍ وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ» (فجر: 1- 3) قسم به فجر و شبهاى ده گانه و قسم به جفت و طاق. «وتر» در آيه به فتح واو و كسر آن خوانده شده و هر دو به يك معنى است.

در مجمع فرمود: اصل آن به معنى قطع است فرد را از آن وتر گويند، كه از غير قطع شده و تنها مانده است.

«وَ اللَّهُ مَعَكُمْ وَ لَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمالَكُمْ» محمد: 35. وتر در آن به معنى نقص است «وَتَرَ ماله و حقّه: نقصه ايّاه» در جوامع الجامع فرموده: آن از «وَتَرْتُ الرّجل» است يعنى از او كسى را كشتم و در واقع آن است كه او را از مال يا كسانش تنها گذاشتم و جدا كردم از رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) منقول است : «مَنْ فَاتَهُ صَلَاةُ الْعَصْرِ فَكَأَنَّمَا وَتَرَ أَهْلَهُ وَ مَالَهُ»؛ هر كه نماز عصر از او فوت شود گوئى از اهل و مالش تنها مانده است معنى آيه چنين مي شود: خدا با شماست و اعمال شما را تنها و بى ثواب نمي گذارد. عمل بى ثواب عمل تنها مانده است چه تعبير شگفتى!!!.[1]

منبع: قاموس قرآن، ج 7، صص178-179

[1] . قرشى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371 ه.ش.