در مجمع ذيل آيۀ 52 حجّ و در الميزان ج 2 ص 150 گفته نسبت رسول و نبى اعمّ و اخصّ مطلق است هر رسول نبى است ولى لازم نيست هر نبى رسول باشد. ناگفته نماند: قطع نظر از آنكه در فرق ما بين رسول و نبى گفته شد و در «رسل» گذشت، پيامبران بعنوان اوّلى همه نبىّ‌اند و همه مخبر عن اللّه‌اند و اين وصف بهمۀ آنها اعمّ از رسول و نبى شامل است.قاموس قرآن ، جلد7 ، صفحه8
نبىّ در اصل نبىء است همزۀ آن مبدّل بياء شده و ادغام گرديده است بعضى آنرا از نبوّت گرفته‌اند كه بمعنى رفعت و بلندى است راغب گويد: نبىّ با تشديد از نبىء با همزه ابلغ است كه آن برفعت قدر دلالت دارد. جمع نبىّ نبيّون و انبياء آمده.قاموس قرآن ، جلد7 ، صفحه8
فرق رسول و نبى همان است كه در «رسل» گفته شد و آن اينكه: برسول وحى ميرسد و صدا را مى‌شنود و فرشتۀ وحى پيش او آيد و نبىّ آنست كه با وحى يا خواب و يا ايجاد صدا، فرمان خدا باو رسد و گرنه رسول و نبى هر دو مأمور تبليغ‌اند و از قرآن مجيد نميشود بدست آورد كه كسى نبىّ باشد ولى مأمور تبليغ نباشد بحث مفصّل اين مطلب در «رسل» گذشته است.قاموس قرآن ، جلد7 ، صفحه8
واحد الأنبياء عليهم السلام، و اشتقاقهُ من النبي المكانِ المرتفع لأن النّبوة أرفع المنازل،أو من النبي الذي هو الطريق،لأنه طريق إِلى الخير.شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم ، جلد10 ، صفحه6465
نَبِىّ: اين لفظ كه بر وزن فعيل است اگر بمعنى فاعل باشد معنايش خبر دهنده است زيرا كه نبىّ از جانب خدا خبر ميدهد مثل نَبِّئْ عِبٰادِي أَنِّي أَنَا اَلْغَفُورُ اَلرَّحِيمُ حجر: 49 ببندگان من خبر ده كه فقط منم غفور رحيم و نيز از وَ مٰا أَرْسَلْنٰا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَ لاٰ نَبِيٍّ إِلاّٰ إِذٰا تَمَنّٰى أَلْقَى اَلشَّيْطٰانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ حج: 52. معلوم ميشود كه نبىّ رسالت دارد نه فقط حامل خبر است. و اگر بمعنى مفعول باشد معنايش خبر داده شده است كه نبىّ از جانب خدا خبر داده ميشود مثل: نَبَّأَنِيَ اَلْعَلِيمُ اَلْخَبِيرُ تحريم: 3. خداى عليم و خبير بمن خبر داد ولى ظاهرا مراد از آن در قرآن مجيد معناى فاعلى است لذا آنرا در صحاح و قاموس و مصباح و اقرب الموارد «المخبر عن الله» معنى كرده‌اند.قاموس قرآن ، جلد7 ، صفحه7
النَّبِىْ‌ءُ :المُخْبِرُ عن اللّٰه عز و جل مكية،قال سيبويه:الهمز فيه لغة رديئة؛يعنى: لقلة استعمالها؛لأن القياس يمنع من ذلك،ألا ترى إلى قول رسول اللّٰه صَلى اللّه عليه و سلم و قد قيل له يا نَبِىْ‌ءَ اللّٰه فقال:لستُ بِنَبِىْ‌ءِ اللّٰه و لكن نَبِىُّ اللّٰه.و ذلك أنه صَلَى اللّه عليه و سَلَّم أنكر الهمز فى اسمه فرده على قائله؛لأنه لم يدر بم سماه،فأشفق أن يُمسك على ذاك و فيه شىء يتعلق بالشرع فيكون بالإمساك عنه مُبيِحَ محظورٍ أو حاظرَ مباحٍ،و الجمع: أَنْبِئَاءُ و نُبآءُ‌المحکم و المحیط الأعظم ، جلد10 ، صفحه486