سرف: (بفتح س - ر) تجاوز از حدّ. در صحاح گويد «اَلسَّرَفُ ضِدُّ اَلْقَصْدِ» راغب گويد: آن تجاوز از حد است در هر كار هر چند در انفاق شهرت دارد. در اقرب گفته: آن ضدّ ميانه روى و تجاوز از حدّ و اعتدال است. بايد دانست اسراف و سرف هر دو بيك معنى است ولى بعقيده طبرسى اگر تجاوز در جانب افراط باشد اسراف گفته ميشود و اگر در جانب تقصير باشد سرف (ذيل آيۀ 6 سورۀ نساء)قاموس قرآن ، جلد3 ، صفحه257
قال إياس بن معاوية: الإسراف ما قُصِّر به عن حق اللّه. و السَّرَفُ: ضد القصد.تهذیب اللغة ، جلد12 ، صفحه277
اَلسَّرَفُ: تجاوز الحدّ في كلّ فعل يفعله الإنسان، و إن كان ذلك في الإنفاق أشهر. يقال تارة اعتبارا بالقدر، و تارة بالكيفيّة.مفردات ألفاظ القرآن ، جلد1 ، صفحه407
السَّرَف و الإِسْرَافُ: مُجاوزةُ القَصْدِ. و أَسْرَفَ في ماله: عَجِلَ من غير قصد، و أَما السَّرَفُ الذي نَهَى اللّه عنه، فهو ما أُنْفِقَ في غير طاعة اللّه، قليلاً كان أَو كثيراً. الإِسْرافُ أَكل ما لا يحل أَكله، و قيل: هو مُجاوزةُ القصد في الأَكل مما أَحلَّه اللّه، و قال سفيان: الإِسْراف كل ما أُنفق في غير طاعة اللّه. و قال إياسُ بن معاوية: الإِسرافُ ما قُصِّر به عن حقّ اللّه.لسان العرب ، جلد9 ، صفحه148
السَّرَف: تجاوز كردن و در گذشتن از حدّ در هر كارى كه انسان آن را انجام مىدهد هرچند كه در مورد انفاق يعنى بخشش(كه به كار رفتنش نهى شده) مشهورتر است. واژه - سرف - گاهى به اعتبار قدر و اندازه و گاهى به اعتبار كيفيّت است.ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن ، جلد2 ، صفحه210
قوله تعالى: مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ مُرْتٰابٌ [غافر: 34]: كافر شاك.تهذیب اللغة ، جلد12 ، صفحه277
سمّي قوم لوط مُسْرِفِينَ، من حيث إنهم تعدّوا في وضع البذر في الحرث المخصوص له المعنيّ بقوله: نِسٰاؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ.مفردات ألفاظ القرآن ، جلد1 ، صفحه408
أبو العباس عن ابن الأعرابي أنه قال: السَّرَف: تجاوز ما حُدَّ لك.تهذیب اللغة ، جلد12 ، صفحه276
أي: المتجاوزين الحدّ في أمورهم.مفردات ألفاظ القرآن ، جلد1 ، صفحه408
خداوند قوم لوط را براى اينكه وضع نطفه آدمى را در بذر افشانى(توليد نسل) بر روشى كه خداوند در آيه: (نِسٰاؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ - 223 /بقره) همسران را براى آن مخصوص گردانيده است آن قوم از از اين اصل الهى تجاوز كردند ازاينجهت آنها مسرفين ناميده شدند.ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن ، جلد2 ، صفحه211