ظَنَّ: الظَّنُّ الشَّكُّ.شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم ، جلد7 ، صفحه4223
ظن: احتمال قوى. چنانكه وهم احتمال ضعيف و شك تساوى طرفين است. در صحاح گويد: ظنّ معروف است. گاهى بجاى علم گذاشته ميشود. كلام قاموس نظير صحاح است. در اقرب گفته: ظنّ اعتقاد راجح است با احتمال نقيض و در علم و شك نيز بكار رود. طبرسى فرموده: ظنّ بعقيدۀ ابى هاشم از جنس اعتقاد است و بنظر قاضى و ابى على جنس مستقلى است غير از اعتقاد، چنانكه سيد مرتضى رحمة اللّه نيز چنين گفته. ناگفته نماند: مشكل است ظنّ را در جاى علم بكار بريم زيرا قرآن آندو را از هم جدا كرده.قاموس قرآن ، جلد4 ، صفحه273
الظَّنّ: اسمى است براى آنچه كه از نشانه و امارتى حاصل مى‌شود، و هرگاه آن نشانه قوى شود ظنّ و گمان به علم منتهى مى‌شود. و هرگاه نشانه و امارت را به راستى و جدّى ضعيف شود از توهّم تجاوز نمى‌كند و هرگاه نشانه‌هاى ظنّ قوى يا به تصوّر قوى بودن باشد با آن - انّ و ان(مشدّده و مخفّفه) به كار مى‌رود، يعنى(تحقيقا و براستى چنان است) كه با(أنّ و أن) براى تأكيد به كار مى‌رود. و اگر ظنّ و گمان ضعيف باشد با(أنّ و أن) كه مخصوص سخن و عمل منفى و معدوم است به كار مى‌رود.ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن ، جلد2 ، صفحه532
اَلظَّنُّ: اسم لما يحصل عن أمارة، و متى قويت أدّت إلى العلم، و متى ضعفت جدّا لم يتجاوز حدّ التّوهّم، و متى قوي أو تصوّر تصوّر القويّ استعمل معه(أنّ) المشدّدة، و(أن) المخفّفة منها. و متى ضعف استعمل أن المختصّة بالمعدومين من القول و الفعل، و اَلظَّنُّ في كثير من الأمور مذموم.مفردات ألفاظ القرآن ، جلد1 ، صفحه539