جندب(حبیب) بن ضمرة

«جندب بن ضمره»، يكى از اصحاب كبار پيامبر که به خاطر پيرى و بيمارى نتوانست همراه با پيامبر و ديگر مسلمانان هجرت كند و براى همين غمى جانكاه در دل داشت و به پسران خود مى گفت مرا به مدينه پيش پيامبر ببريد من نمى توانم در مكه بمانم. يك روز جندب با همان حالت بيمارى از خانه خود خارج شد تا هر جور شده به مدينه هجرت كند اما مرگ به سراغش آمد و نتوانست به راه خود ادامه دهد، آخرين سخنى كه از لبانش خارج شد اين بود «اللهم اكتب لى الهجره: خداوندا ثواب هجرت را براى من بنويس.» و اين آيه درباره جندب نازل شد: «وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ: و هر كسى از خانه خود خارج شود در حالى كه به سوى خدا و رسول او هجرت مى كند سپس مرگ او را دريابد محققاً اجر او بر خدا است.»[1] از اين صحنه ها در تاريخ هجرت پيامبر فراوان است.

منبع: تفسیر كوثر، ج 2، ص542

[1] . نساء/100