عبداللّه بن جحش

عبداللّه بن جحش بن رئاب، پسر عمّه پيامبر [از اميمه بنت عبدالمطلب ] و از مهاجران به حبشه و مدينه و از بدريّون [1] و از جمله شهيدان احُد بود.[2] برخى مفسّران، آيه 169 آل عمران (3) را درباره وى و ديگر شهداى احُد دانسته اند كه از حيات برزخى و مرزوق بودن نزد پروردگار حكايت دارد.[3] نيز آيه 217 و 218 بقره (2) درباره وى و همراهانش دانسته شده است كه در سريّه اى در ماه حرام، عمروبن حضرمى را كشتند و براى اين جهت، مورد طعن دوست و دشمن قرار گرفتند و با نزول آيات مزبور، ضمن پذيرش اصل مطلب در حرمت ماههاى حرام، اجر آنان بر خدا دانسته شد.[4]

منبع: فرهنگ قرآن[5] ، ج 20، ص51

[1] . اسدالغابه، ج 3، ص 195

[2] . السّيرة النّبويّه، ابن هشام، ج 3، ص 122

[3] . مجمع البيان، ج 1-/ 2، ص 880

[4] . جامع البيان، ج 2، جزء 2، ص 476-/ 477؛ مجمع البيان، ج 1-/ 2، ص 553

[5] . آيت الله هاشمى رفسنجانى و برخى از محققان مركز فرهنگ ومعارف قرآن، فرهنگ قرآن، 33جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: اول، 1384.