بنی خزاعة

خُزاعه، از اعراب عدنانى [1] و از طايفه بنوعَمرو بود. خزاعه يعنى جدا شده و فلسفه نامگذارى آنان به اين نام، آن است كه چون بنوعَمرو از يمن به شام كوچ كردند، آنان در حجاز باقى ماندند و از بقيّه جدا شدند[2] و با توجّه به استيلاى طولانى مدّت بر كعبه [3] براى خود در كنار ديگر قبايل قريش، امتيازاتى قايل بودند.[4] برخى مفسّران، نزول آيه 168 سوره بقره را درباره خُزاعه و ديگر قبايل عرب دانسته اند، كه برخى از طيّبات را بر خود تحريم كردند.[5] همچنين نزول آيه 189 سوره بقره را درباره آنان دانسته اند، كه براى خود امتيازاتى قائل بودند، از جمله پس از مناسك حج از درب خانه هاى شان وارد نمى شدند.[6] برخى ديگر از مفسّران، نزول آيات 57- 59 سوره نحل را درباره خُزاعه و مُضر دانسته اند، كه دختران خود را زنده به گور مى كردند و معتقد بودند، ملائكه دختران خدا هستند.[7] عدّه اى از مفسّران آيه 49 سوره نجم را درباره عقيده آنان به ستاره شِعرى دانسته اند و گفته اند: آن را به صورت معبود مى پرستيدند.[8]

منبع: فرهنگ قرآن، ج 12، ص517

[1] . جمهرة انساب العرب، ص 9- 10؛ المنَمّق، ص 29

[2] . السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج 1، ص 91-/ 92

[3] . همان، ص 113

[4] . المنمّق، ص 127- 128

[5] . الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 2، ص 139؛ روح المعانى، ج 2، جزء 2، ص 57

[6] . مجمع البيان، ج 1- 2، ص 509؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 2، ص 230

[7] . الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج 10، ص 77؛ روح المعانى، ج 8، جزء 14، ص 247

[8] . مجمع البيان، ج 9- 10، ص 276؛ الكشّاف، ج 4، ص 428