سینه

صَدر، به معنای سينه و جمع آن صدور است؛ عضوى از بدن، بين گردن از بالا و شكم از پايين که در استعمالات قرآنى به معانى قلب و نيروهاى درونى انسان آمده است.

در بعضى از آيات، افعالى به صدر نسبت داده شده نظير: «يَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ»[1] ، «وَ إِنَّ رَبَّكَ لَيَعْلَمُ ما تُكِنُ صُدُورُهُمْ وَ ما يُعْلِنُونَ»[2] ، «وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا»[3] . و از اين قبيل است آياتي كه درباره شفاى صدور، كينه صدور، محتويات صدور، وسوسه صدورند؛ مثل «وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ»[4] ، «قَدْ بَدَتِ الْبَغْضاءُ مِنْ أَفْواهِهِمْ وَ ما تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ»[5] ، «إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»[6] ، «الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ».[7] به نظر می رسد که مراد از همه آنها قلوب است و به اعتبار حال و محل، صدور به كار رفته است.

منابع:

برگزيده فرهنگ قرآن، ج 3، ص70

قاموس قرآن، ج 4، ص113 ؛ با اندکی تلخیص

[1]غافر/19

[2]نمل/74

[3]حشر/9

[4]توبه/14

[5]آل عمران/118

[6]مائده/7

[7]ناس/5