غبار

كلمه هباء به معناى خاك بسيار نرم و غبارى است كه در هوا پراكنده مى شود، و جز در هنگام تابش نور خورشيد از منفذ و پنجره ديده نمى شود. و به گرد و خاكى كه توسط حيوانات یا بادها بوجود مى آیند، هباء هم گفته می شود. این کلمه در دو آیه از قرآن کریم ذکر شده است:

«وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً»[1]

«فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا»[2] ؛ اين امر نشان نهايت خرد شدن و ريز شدن سنگهاى عظيم كوههاست.

منابع:

ترجمه تفسیر الميزان، ج 15، ص277

ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 17، ص198

دائرة المعارف قرآن كريم، ج 3، ص352

[1] . «و ما به سراغ اعمالى كه انجام داده اند مى رويم، و همه را همچون ذرّات غبار پراكنده در هوا قرار مى دهيم!» فرقان/23

[2] . «و بصورت غبار پراكنده درمى آيد.» واقعه/6