سَعير

سعير از «سَعر» افروختن و شعله ور شدن آتش را گويند.[1] واژه «سعير» براى جهنّم عَلَم شده، به جهت شدّت سوزندگى و شعله ور بودن آن. جمع سعیر، سُعُر است. در قرآن کریم واژه سعیر شانزده بار و واژه سُعُر دو مرتبه آمده است.

منبع: فرهنگ قرآن، ج 16، ص220

[1]. مفردات، ص 411،« سَعَرَ»