ماه

شَهْر، به معنای ماه، جمع آن شُهور و أشْهُر و مدت آن بین بیست و نه تا سی روز است. با رؤيت هلال شروع شده و با رؤيت مجدد آن منقضى مي شود و اصل آن چنانكه در مجمع البیان فرموده به معناى ظهور است؛ علت اين تسميه آن است كه با رؤيت هلال، داخل شدن ماه آشكار مي شود. در مصباح المنیر آمده است: «گفته شده که شهر معرَّب است و گفته شده که عربی و گرفته شده از شهرة است. و (نیز) گفته شده که شهر به معنای هلال است و به خاطر شهرت و وضوحش به آن نامیده شده و سپس ایام به آن نامیده شده است».

منابع:

قاموس قرآن، ج 4، ص86 ؛ با تصرف

مصباح المنير، ج 2، ص325