ذیقعده

«ذُو القَعْدَة»، ماه يازدهم از سال هجرى قمرى است و داراى 30 روز است، انگيزه نامگذارى اين ماه به «ذُو القَعْدَة» آن است كه مردم عرب در اين ماه از جنگ و زد و خورد و خونريزي دست مى كشيدند و بر جای خود می نشستند؛ در اسلام چهار ماه در سال به عنوان ماه صلح و ماه محترم(حرام) معرّفى شده است كه جنگ و خونريزى در آنها حرام مى باشد؛ سه تا از آنها پشت سر هم هستند ذو القعدة الحرام، ذو الحجة الحرام و محرم الحرام. چهارمى ماه رجب است كه ميان جمادى الثانى و شعبان واقع شده. اگر كمى دقت كنيم به اهميت اين حكم پى خواهيم برد؛ اگر دو گروه از مسلمانان با هم پيكار كنند چون ماههاى حرام رسيد بايد دست از جنگ بردارند و چون دو متخاصم چهار ماه دست از جنگ كشيدند حتما در عرض آن مدت درباره صلح و سازش مى انديشند در نتيجه، جنگ براى هميشه قطع مى شود.

و اگر مسلمانان با كفار پيكار كنند مجبورند در ماه حرام دست از جنگ بردارند مگر آنكه دشمن به جنگ ادامه دهد و در صورت متاركه موقت باز كار به صلح خواهد انجاميد.

ذیقعده یکی از ماههای انجام حج نیز می باشد که در آیه شریفه «الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُوماتٌ»[1] به آن اشاره شده و مراد از «أشهر» حج (ماههای انجام حج) -چنانكه روايات بيان مي كند- شوال، ذو القعده و ذو الحجه است.

منابع:

تفسير أحسن الحديث، ج 1، ص398

فرهنگ أبجدي (عربي-فارسي)، متن، ص702

قاموس قرآن، ج 4، ص87 ؛ با اندکی تصرف

[1]. بقره: 197.