لقمان

لقمان بن باعور، ساكن بلاد مدين و ايله، مرد صالحى بود، ولى پيامبر نبود. بنا بر قول بعضى، لقمان حكيم، عبد سياهپوست از حبشه يا سودان و قاضى بنى اسرائيل بود[1] و در زمان حضرت داود عليه السلام زندگى كرد و وزارت او را برعهده داشت. او مخيّر شد كه از حكمت و نبوّت يكى را برگزيند و او حكمت را اختيار كرد و نبوّت نصيب داود عليه السلام شد. بيشتر مفسّران، وى را نبىّ و پيامبر نمى دانند.[2] در سوره لقمان از صاحب حکمت بودن و مقام والای او یاد شده است. «وَ لَقَدْ آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ»[3]

توصیه ها و مواعظ حکیمانه و راهگشای وی به فرزندش، در قرآن(در سوره لقمان) و برخی روایات گزارش شده است: «وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ»[4] ، «يا بُنَيَّ إِنَّها إِنْ تَكُ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّماواتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ»[5]

منبع: فرهنگ قرآن، ج25، ص234

[1]جامع البيان، ج 11، جزء 21، ص 81-/ 82؛ اعلام القرآن، شبسترى، ص 847

[2]اعلام قرآن، خزائلى، ص 535-/ 536

[3]لقمان: آیه12

[4]لقمان: آیه12

[5]لقمان: آیه16 -19