مجوس

«مجوس»، معرب مجوش و در زبان پهلوى مغ بوده است. كلمه «موبد» كه به پيشواى دين زرتشتى اطلاق مى شود، از اين ريشه است.[1] اين واژه در روزگاران پيش از اسلام نيز نامى شناخته شده بوده است.[2] [مجوسيان ] بر دين زردشت بودند كه مبعوث به ايران و آذربايجان بود و كتاب وى «اوستا» است كه شامل 17 فصل است.[3] برخى مفسّران آنان را آتش پرست و خورشيدپرست دانسته اند[4] و برخى ديگر آن را نوعى انحراف در آيين توحيدى اين قوم پنداشته اند.[5] و بر اساس روايتى از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) مجوسيان از اهل كتابند.[6]

منبع: فرهنگ قرآن، ج 25، ص436

[1] . فرهنگ فارسى، ج 6، ص 1906،« مجوس»

[2] . واژه هاى دخيل در قرآن، آرتور جفرى، ص 374،« المجوس»

[3] . التحقيق، ج 11، ص 36؛ اعلام قرآن، خزائلى، ص 546-/ 551

[4] . جامع البيان، ج 10، جزء 17، ص 169

[5] . التحقيق، ج 11، ص 37

[6] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 96، ابواب جهاد العدوّ، باب 49، ح 1