شيبه بن ربيعه

شيبه بن ربيعه بن عبدالشّمس از قريش از تيره عبدمناف و از دشمنان سرسخت پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه در غزوه بدر به دست حمزه سيّدالشّهداء عليه السلام به هلاكت رسيد.[1] در پى پرسشها و درخواستهاى نامعقول مانند جوشش چشمه هاى آب از سرزمين مكّه و آمدن فرشتگان و بهانه جويى شيبه و تنى چند از سران شرك از پيامبراكرم صلى الله عليه و آله آيات 90 تا 92 سوره اسراء نازل شد.[2]

نيز ذيل آيه 25 سوره انعام از وى ياد شده كه به رغم استماع قرآن، بر كفر خود پاى فشرد و با پيامبراكرم صلى الله عليه و آله به مجادله پرداخت.[3] آيه 19 سوره توبه نيز از وى ياد شده كه در خصوص عهده دارى مناصب كعبه كه در اختيار داشتند، به مفاخره با عبّاس بن عبدالمطّلب پرداختند. آيه ضمن ردّ مفاخرات آنان، نشانه برترى را ايمان به خدا و جهاد در راه خدا برمى شمرد.[4]

منبع: فرهنگ قرآن، ج18، ص104

[1]السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج 2، ص 709.

[2]جامع البيان، ج 9، جزء 15، ص 205؛ مجمع البيان، ج 5-/ 6، ص 678.

[3]الانساب، ج 3، ص 487؛ السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج 4، ص 931؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 348؛ اعلام الورى، ج 1، ص 231.

[4]تفسير قمى، ج 1، ص 283؛ التّبيان، ج 5، ص 191؛ مجمع البيان، ج 5-/ 6، ص 23؛ شواهدالتنزيل، ج 1، ص 324.