هاشم بن عمر بن حارث قرشی

هاشم بن عمر بن حارث قرشى، او مردى بى خير بود و با رسول خدا (ص) دشمنى مى كرد، گفته شده که در آیه «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً رَجُلَيْنِ أَحَدُهُما أَبْكَمُ لا يَقْدِرُ عَلى شَيْ ءٍ وَ هُوَ كَلٌّ عَلى مَوْلاهُ أَيْنَما يُوَجِّهْهُ لا يَأْتِ بِخَيْرٍ هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَ مَنْ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ هُوَ عَلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ»[1] مراد از «ابکم: گنگ» اوست. البته در قولی دیگر مراد «ابوجهل» و در قولی دیگر مراد «اسيد بن ابى العيص(بنده عثمان بن عفان)» گفته شده است.

علامه طباطبایی در تفسیر«المیزان» مصداق این آیه و آیه ماقبل آن را کلی گرفته و مصادیق ذکر شده را از باب جری و تطبیق دانسته است نه از باب اسباب النزول.

منابع:

مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 6، ص578

الميزان في تفسير القرآن، ج 12، ص310

[1]خدا مثل زده دو مردى را كه يكى لال مادرزاد است، قدرت به چيزى ندارد بر مولايش سربار است او را به هر كجا مى فرستد بهره اى نمى آورد آيا يكسان است او و كسى كه امر به عدالت مى كند و در راه راست است. نحل: آیه76