شِهاب

«شهاب» در لغت، به شعله ای که از آتش برافروخته، ساطع می شود[1] و نیز به هر شیء شعله ور درخشنده،[2] گویند.

اما در اصطلاح، شهابها، سنگهاى بسيار كوچك آسمانى هستند كه گاه از اندازه فندق تجاوز نمى كنند و به هر حال با سرعت شديدى در مدار خاصى بر گرد خورشيد در گردشند و گاه كه مسير آنها با مدار كره زمين تقاطع پيدا مى كند، به سوى زمين جذب مى شوند.

اين سنگهاى كوچك بر اثر شدت برخورد با هوايى كه زمين را احاطه كرده، به خاطر سرعت سرسام آورى كه دارند، داغ و برافروخته و مشتعل مى شوند و ما به صورت يك خط نورانى زيبا در لابلاى جو زمين آنها را مشاهده كرده و از آن به تير شهاب تعبير مى نمایيم؛ گاه تصور مى كنيم كه ستاره دور دستى است كه سقوط مى كند، در حالى كه شهاب كوچكى است كه در فاصله بسيار نزديكى آتش گرفته و سپس خاكستر مى شود.

مدار گردش شهابها با مدار زمين در دو نقطه تماس دارد، به همين دليل در مرداد و آبانماه -كه دو نقطه تقاطع دو مدار است- شهابها بيشتر ديده مى شوند.

البته، اگر این اجرام آسمانی به زمين برخورد كنند، دیگر به آنها «شهاب» نگفته و آنها را «سنگ آسمانى» می نامند.

بشر با چشم مسلح و ترقيات علمى خود، تنها توانسته است اين اندازه از شهابها و سنگهاى آسمانى بفهمد، كه از شعاع چشم و روزنه مادى می توان یافت، اما اين بمبارانها به چه منظور و به كدامين هدف متوجه است و ...، اينها مطالبى نيست كه بتوان از مجراى تلسكوبهاى مادى نگريست و تنها ارتباط با وحى الهى است كه مى تواند از اين گونه اسرار، پرده بردارد.

انكار اين گونه اسرار نیز بسى جاهلانه و مانند اين است كه يونجه فروشى كه تنها سر و كارش با علوفه چهارپايان است، اشعه ايكس، راديواكتيو و ماوراءبنفش را بدين بهانه كه هيچ يك آنها را در مغازه علافى خود و بار چهارپايان نديده است، انكار كند.

منابع:

تفسير نمونه، ج 23،صص15-16 ؛ با تصرف

ستارگان از ديدگاه قرآن، ص299 ؛ با تصرف

[1] . التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج6، ص152.

[2] . مجمع البحرین، ج2، ص93.