أريحا

اين شهر در وادى اردن به فاصله 8 مايلى از شمال غربى محل اتصال رودخانه اردن با درياى مرده قرار دارد. اريحا نخستين شهر سرزمين موعود بود كه پس از پايان 40 سال آوارگى بنى اسرائيل و به فرماندهى يوشع، تسخير و تخريب شد و هنگام تقسيم آن سرزمين ميان قبايل دوازده گانه، به قبيله بنيامين تعلق گرفت. در زمان حكومت اخاب دوباره بازسازى و بعدها به دست سپاه بخت نصر بار ديگر ويران شد.

بر اساس ديدگاه مشهور مفسران شيعه و سنى ، مراد از «القَريَة» در آيه «و اذ قُلنَا ادخُلوا هذِهِ القَريَةَ فَكُلوا مِنها حَيثُ شِئتُم رَغَدًا وادخُلوا البابَ سُجَّدًا وقولوا حِطَّةٌ نَغفِر لَكُم خَطيكُم وسَنَزيدُ المُحسِنين»، شهر بيت المقدس است؛ بنى اسرائيل فرمان يافتند كه براى طلب آمرزش نسبت به گناهان و نافرمانيهاى پيشين خويش، متواضعانه و خاشعانه از درى موسوم به «باب حطّه» رد شده، جمله اى را جهت استغفار بر زبان جارى سازند.

در مقابل، شمارى ديگر از مفسران مانند ابن زيد، مراد از «القريه» را شهر «اريحا» گفته اند. به احتمال زياد تسخير اريحا پيش از شهرهاى ديگر، زمينه طرح ديدگاه دوم مبنى بر تطبيق «القريه» بر آن بوده باشد.

منبع: دائرة المعارف قرآن كريم، ج 6، صص403-404