ملكوت

ملكوت به منزله مُلْك به معناى سلطنت و عظمت است، ليكن از حيث معنا تأكيد بيشترى در آن نهفته است، مثل رغبوت و رهبوت.[1] قرآن كريم اين واژه را در معناى لغوى [نوعى از سلطنت ] البتّه در مصداق خاصّى به كار برده است كه عبارت است از وجود اشيا از حيث انتساب و قوام به خداوند؛[2] به عبارت ديگر ملكوت هر شى ء، همان وجودش است كه از ايجاد خداوند نشئت گرفته است.[3] در اين مدخل از واژه «ملكوت» استفاده شده است.

منبع: فرهنگ قرآن، ج29، ص261

[1]. لسان العرب، ج 13، ص 182« ملك»؛ مجمع البيان، ج 3- 4، ص 497.

[2]. الميزان، ج 7، ص 170-/ 171.

[3]. الميزان، ج 15، ص 60.