سالم بن عمیر

او یکی از بکایین بود؛ «بكائين» يعنى مردمى كه به علت نداشتن وسيله و هزينه و احساس محروميت از جنگ، سخت مى گريستند. اينان هفت نفر بودند: عبد الرحمن بن كعب، عقبة بن زيد، عمرو بن غنمة(اين سه نفر از بنى النجار بودند) و سالم بن عمير، و هرم بن عبد اللَّه، و عبد اللَّه بن عمرو بن عوف، و عبد اللَّه بن مغفل (اين چهار نفر از مزينه بودند). اينان نزد رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله و سلم) آمدند و عرض كردند: يا رسول اللّه براى ما وسيله و مركب و هزينه اى فراهم آور، زيرا ما فاقد آنها هستيم تا بتوانيم همراه تو- به مدد آن- در جنگ شركت جوئيم. آنحضرت فرمود: مركب و وسيله اى ندارم تا شما را بر آن سوار كرده و تجهيزات شما را فراهم آورم. که این آیه درباره آنان نازل شد « وَ لا عَلَى الَّذِينَ إِذا ما أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا أَجِدُ ما أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلَّا يَجِدُوا ما يُنْفِقُونَ»[1]

نکته؛ در برخی از منابع به جای عقبه بن زید، عتبه بن زید، و به جای عبد اللَّه بن عمرو بن عوف، عمرو بن عوف ذکر شده است؛ در اسباب النزول واحدی آمده که اینان هفت نفر بودند: عبد الرحمن بن كعب، عتبة بن زيد و عمرو بن غنمة (از قبيله بنى النجار). سالم بن عمير، هرم بن عبد اللّه، عمرو بن عوف و عبد اللّه بن معقل (از قبيله مزينه).

منابع:

اسباب النزول حجتی، ص249 ؛ با تصرف

مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 5، ص91

[1]توبه: آیه92