بنی مُزَيْنه

مزينه از اعراب عدنانى و از نسل اسماعيل بود.[1] نسبت آنان را به مزينه به جهت ناميده شدن مادرشان به همين نام ذكر كرده اند.[2] برخى مفسّران مقصود از «الاعراب» در آيه 101 سوره توبه را قبايل عرب از جمله مزينه دانسته اند كه خداوند آنان را از منافقان دانسته است،[3] نيز مقصود از «مخلّفين من الاعراب» در آيه 16 سوره فتح اين قبيله دانسته شده است [4] و همچنين منظور از «للّذين آمنوا» در آيه 11 سوره احقاف مزينه و ديگر قبايل عرب دانسته شده كه پس از پذيرش اسلام از سوى آنان، ديگر قبايل گفتند: اگر در اسلام خيرى بود آنان بر ما سبقت نمى گرفتند.[5]

منبع: فرهنگ قرآن[6] ، ج 28، ص219

[1] . تفسير مبهمات القرآن، بلنسى، ج 2، ص 613

[2] . كتاب النسب، ابن سلام، ص 242

[3] . روح المعانى، ج 7، جزء 11، ص 14؛ تفسير مبهمات القرآن، بلنسى، ج 1، ص 563

[4] . روح المعانى، ج 14، جزء 26، ص 156؛ تفسير مبهمات القرآن، بلنسى، ج 2، ص 515

[5] . مجمع البيان، ج 9-/ 10، ص 129؛ الكشاف، ج 4، ص 300

[6] . آيت الله هاشمى رفسنجانى و برخى از محققان مركز فرهنگ ومعارف قرآن، فرهنگ قرآن، 33جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: اول، 1384.