عباس بن عبد المطلب

«عبّاس بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف»، عموى رسول خدا صلى الله عليه و آله است. وى در غزوه بدر، در شمار مشركان عليه پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه در آنجا اسير و سپس مسلمان شد. برخى مفسّران، آيه 278 بقره (2) را مربوط به آن دانسته اند كه وى در جاهليّت ازجمله رباخواران بود و آيه ياد شده ضمن برحذر داشتن وى از رباخوارى، مؤمنان را نيز از اين عمل منع نموده است. نيز برخى مفسّران، آيه 19 توبه (9) را درباره مفاخره عبّاس با طلحه دانسته اند كه وى به سقايت حاجيان افتخار مى كرد و طلحه به كليددارى كعبه، و در اين ميان امام على عليه السلام به ايمان و جهاد خود افتخار مى كرد و با نزول آيه مزبور، ايمان و جهاد، از سقايت حاجيان و كليددارى كعبه برتر دانسته شد.[1]

منبع: برگزيده فرهنگ قرآن، ج 3، ص264

[1] . فرهنگ و معارف قرآن، برگزيده فرهنگ قرآن، 3جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: دوم، 1387.