كافور

كافور، به معناى مادّه و آميزه اى خوشبو و چشمه اى در بهشت آمده.[1]

بر پايه روايتى از امام باقر عليه السلام «كافور» نام چشمه اى در بهشت است كه از خانه پيامبر صلى الله عليه و آله مى جوشد و از آنجا به خانه ساير پيامبران و مؤمنان جارى مى شود.[2] وجه نامگذارى اين چشمه به كافور آن است كه نوشيدنى آن در سفيدى، خنكى و خوش بويى مانند كافور است؛ ولى طعم و زيان آن را ندارد.[3] قرآن كريم نوشندگان اين چشمه را بندگان خالص و حقيقى خدا دانسته و نوشيدن آميخته اى از آن را سهم ابرار معرفى كرده است: «انَّ الابرارَ يَشرَبونَ مِن كَأسٍ كانَ مِزاجُها كافورا* عَينًا يَشرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجّرونَها تَفجيرا». (انسان/ 76، 5- 6)

منابع:

دائرة المعارف قرآن كريم[4] ، ج 6، ص383

فرهنگ قرآن[5] ، ج 24، ص64

[1] . ترتيب العين، ج 3، ص 1585،« كفر».

[2] . نور الثقلين، ج 5، ص 477

[3] . مجمع البيان، ج 10، ص 616؛ التفسير الكبير، ج 30، ص 240؛ روح المعانى، مج 16، ج 29، ص 265

[4] . مركز فرهنگ ومعارف قرآن، دائرة المعارف قرآن كريم، 8جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: دوم، 1389.

[5] . آيت الله هاشمى رفسنجانى و برخى از محققان مركز فرهنگ ومعارف قرآن، فرهنگ قرآن، 33جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: اول، 1384.