وصیله

مشرکان جاهلی وصيله را به گوسفندى مى گفتند كه هفت بار فرزند مى آورد و به روايتى به گوسفندى مى گفتند: كه دوقلو مى زائيد (از ماده وصل به معنى بهم پيوستگى است) كشتن چنان گوسفندى را نيز حرام مى دانستند.

آیه «ما جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَ لا سائِبَةٍ وَ لا وَصِيلَةٍ وَ لا حامٍ[1] » به چهار"بدعت" نابجا كه در ميان عرب جاهلى معمول بود، اشاره دارد؛ آنها بر پاره اى از حيوانات به جهتى از جهات علامت و نامى گذارده و خوردن گوشت آن را ممنوع مى ساختند و يا حتى خوردن شير و چيدن پشم و سوار شدن بر پشت آنها را مجاز نمى شمردند، گاهى اين حيوانات را آزاد مى گذاشتند كه هر راهى مى خواهند بروند و كسى متعرض آنها نمى شد يعنى عملا حيوان را بلا استفاده و بيهوده رها مى ساختند.

لذا قرآن مجيد مى گويد: "خداوند هيچيك از اين احكام را به رسميت نمى شناسد، نه "بحيره" اى قرار داده و نه "سائبه" و نه "وصيله" و نه "حام" (ما جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَ لا سائِبَةٍ وَ لا وَصِيلَةٍ وَ لا حامٍ)

منبع: تفسیر نمونه، ج5، صص102-103

[1]. مائده/103